Zalew Sulejowski to typowy, płytki zbiornik nizinny zajmujący dużą powierzchnię.

- Zbiornik powstał w latach 1969 - 1973 w wyniku przegrodzenia rzeki Pilicy w okolicy miejscowości Smardzewice. Na jej 139 kilometrze od ujścia powstała betonowo-ziemna zapora o długości 1200 m i wysokości 16 m, która przyczyniła się do powstania zbiornika o powierzchni 2700 ha.

- Zasilany jest głównie przez dwie rzeki: Pilicę i Luciążę.

- Podstawowe parametry Zalewu Sulejowskiego:

• długość 17,1 km,
• maksymalna szerokość 2,1 km,
• średnia szerokość 1,5 km,
• średnia głębokość 3,3 m,
• maksymalna głębokość 11 m,
• długość linii brzegowej 58 km,
• powierzchnia ok. 27 km²,
• pojemność użytkowa 61 mln m³
• pojemność maksymalna 75 mln m³
• powierzchnia zlewni 4 900 km².

Zalew Sulejowski jest szczególnie narażony na zjawisko eutrofizacji, spowodowane w głównej mierze długim czasem retencji wody (40 dni), niewielką średnią głębokością, spływem zanieczyszczeń ze zlewni bezpośredniej oraz  rzekami zasilającymi: Pilicą i Luciążą. Eutroficzny charakter wód wywołany jest nadmiernym ładunkiem związków biogennych, głównie fosforu, zasilających zbiornik zarówno ze źródeł punktowych jak i obszarowych. Najbardziej niekorzystnym przejawem wzrostu żyzności wód są toksyczne zakwity sinic w okresie wegetacyjnym. Pojawienie się alg dyskwalifikuje zbiornik jako źródło wody pitnej ale również ogranicza jego funkcję rekreacyjną. Kontakt z sinicami w wodzie, podczas kąpieli może wywołać reakcje alergiczne zarówno skórne, jak i ze strony układu pokarmowego, natomiast przyjmowanie nawet niewielkich dawek toksyn sinicowych w wodzie do picia przez długi okres czasu może skutkować wystąpieniem nowotworów wątroby czy okrężnicy.
Jakość wód zalewu zależy w głównej mierze od stanu rzek zasilających zbiornik. Teren wokół zalewu jest w 64% wykorzystywany rolniczo, w bliskim sąsiedztwie brak jest fabryk oraz większych zakładów przemysłowych, które mogłyby go bezpośrednio zanieczyszczać. Tak więc od wielu lat, powodem niezadawalającego stanu środowiska są spływy powierzchniowe z terenów uprawnych, ścieki z nieszczelnych szamb czy nieskanalizowanych miejscowości, które przyczyniają się do utraty różnorodności biologicznej i zmniejszają wartość przyrodniczą lokalnego ekosystemu.